در این نمودار محور افقی درصد تورم در استان‌هاست و محور عمودی میزان شاخص نسبت تعداد تجمعات اعتراضی معیشتی به ازای هر 100 هزار نفر جمعیت استان. همانطور که انتظار می‌رود، خط چین آبی که روند خطی کلی را نشان می‌دهد، افزایشی و به معنای این است که هر چقدر تورم بیشتر شود، تجمعات اعتراضی معیشتی هم بیشتر می‌شوند.

اما این نمودار گویای نکاتی هم هست. از جمله این‌که به طور کلی استان‌های کردنشین ایلام، کرمانشاه و کردستان به نسبت جمعیتی، تجمعات بیشتری داشته‌اند. همچنین استان‌های حاشیه‌ای از جمله خوزستان، کهگیلویه و چهارمحال هم به نسبت، تجمعات بیشتری داشته‌اند اما استان‌های حاشیه‌ای و به نسبت کمتر برخوردار از رفاه دیگری هم هستند که تجمعات اعتراضی معیشتی زیادی نداشته‌اند. از جمله سیستان و بلوچستان (که بیشترین تعداد کشته‌ها را در جنبش زن، زندگی، آزادی داشته و همچنان و هنوز هم هر جمعه راهپیمایی اعتراضی در آن برگزار می‌شود) یا استان خراسان جنوبی که اساسا هیچ تجمع اعتراضی معیشتی در آن در شبکه‌های اجتماعی منعکس نشده است.

از طرف دیگر یزد و تهران که بیشترین اختلاف در نرخ تورم سالانه را دارند، در تعداد نسبی تجمعات اعتراضی معیشتی به جمعیت، اختلاف زیادی ندارند.

شاید میزان جمعیت استان یا بزرگی شهرها هم بر شکل‌گیری تجمعات اعتراضی معیشتی تاثیرگذار باشد اما باز هم استثنائاتی مشاهده می‌شود. مثلا سمنان و خراسان جنوبی که از آن‌ها در شبکه‌های اجتماعی خبری مبنی بر شکل‌گیری تجمعات مشاهده نشده، جزو استان‌های کم جمعیت کشور هستند اما ایلام که کم‌جمعیت‌ترین استان کشور است، بیشترین نسبت تجمعات را داشته یا کهگیلویه و بویر احمد و چهارمحال و بختیاری هم که جزو استان‌های کم جمعیت هستند، بیشترین اعتراضات را داشته‌اند.

بررسی این تفاوت‌ها از این جنبه هم قابل توجه است که با توجه به سرکوب کمتر این تجمعات اعتراضی معیشتی نسبت به اعتراضات جنبش زن، زندگی، آزادی، اخبار آن‌ها به شکل ساده‌تری پوشش داده شده و اطلاعات ما از آن‌ها بیشتر است. در اعتراضات جنبش زن، زندگی، آزادی اساسا بسیاری از مردم گوشی‌های همراه را با خود حمل نمی‌کنند یا اینترنت قطع است یا انتشار تصاویر توسط معترضین با واهمه و نگرانی از ردگیری روبروست و در نتیجه ممکن است اطلاعات ما از این تجمعات بسیار کمتر باشد. لذا بررسی تجمعات اعتراضی معیشتی می‌تواند به تحلیل اعتراضات خیزش مردمی در استان‌های مختلف نیز کمک کند. درک تفاوت‌های رفتاری بین استان‌های مختلف، هرچند بسیاری از استان‌ها یکدست نیستند، حائز اهمیت است چراکه ایران کشوری متکثر اما ایرانیان با اهداف تقریبا مشابهی دست به اعتراض، چه برای براندازی جمهوری اسلامی و چه برای مطالبات معیشتی و روزمره خود، می‌زنند.

ریشه تفاوت‌ها در نوع اعتراضات می‌تواند به عوامل مختلفی مربوط باشد از جمله: وجود شبکه‌های ارتباطی فعالین مدنی (که در استان‌های کردنشین قوی‌تر است)، نارضایتی‌های قومی / نژادی (که در استان‌های غیرفارس نشین پررنگ‌تر است)، سطح درآمد و تولید ناخالص استان‌ها (که در استان‌های صنعتی بیشتر است)، فرهنگ اقوام مختلف، آیین‌ها و باورهای رایج در استان‌ها (مثلا نقش مولوی عبدالحمید در سیستان و بلوچستان برجسته است اما در استان کرمان یا همدان چنین نقش مذهبی وجود ندارد).

با وجود همه این تفاوت‌ها در شیوه و شکل اعتراض، نکته قابل توجه آن است که اعتراضات معیشتی روندی به شدت افزایشی دارند به طوری‌که در آخرین هفته قبل از انتشار این گزارش رکورد جدیدی از تعداد این تجمعات در کشور رقم خورده است.

با وجود سرکوب شدید جنبش زن، زندگی، آزادی، آیا افزایش اعتراضات معیشتی نشان از نزدیکی به یک انفجار دارد؟ آیا جمهوری اسلامی می‌تواند این تجمعات اعتراضی معیشتی را هم سرکوب کند؟ آیا جمهوری اسلامی می‌تواند با سرکوب تجمعات، نفس اعتراض را هم از بین ببرد؟ آیا با نزدیکی به سالروز قتل حکومتی مهسا (ژینا) امینی یا عوامل دیگری که در آینده رخ خواهد داد، شاهد یک خیزش جدید خواهیم بود؟ زمان پاسخ همه سوالات را خواهد داد.